Stanica Kresowa to również stadnina koni ras tinkerskiej i angloarabskiej.
Konie Rasy Tinker
Tinkery są małymi lub średnimi końmi o masywnej budowie ciała, wyhodowanymi przez wędrownych Romów z Wielkiej Brytanii i Irlandii. Charakteryzują się obfitym owłosieniem dolnej partii kończyn, gdzie występują tzw. szczotki pęcinowe, długą, gęstą grzywą i ogonem. Unikalną cechą niektórych osobników są włosy na górnej wardze uformowane w rodzaj wąsa. Umaszczone najczęściej srokato w typie tobiano lub overo, ale mogą być również jednomaściste. Dopuszczalne są dla nich wszystkie występujące u koni maści i odmiany. Mimo braku źródłowych zapisów, za najbardziej prawdopodobnych przodków tinkerów uznaje się konie rasy: shire, clydesdale oraz dales i fell pony. Ze względu na zróżnicowaną wysokość w kłębie od 135 do 170 cm, trudno jest stworzyć wiarygodny wzorzec rasowy. Tinkery są popularne w Holandii, Niemczech, Szwecji, USA, Norwegii i Francji. W celu ochrony i popularyzacji rasy, kraje te prowadzą dla nich odrębne księgi stadne. Rasa ta nie jest wyrównana w typie. Tinkery wykazują często predyspozycje do wydajnego galopu i skoków przez przeszkody. Są mało wymagające, ciekawskie (możemy być pewni, że wchodząc na pastwisko, któryś z koni będzie się o nas ocierał, lub zaglądał nam do torby), niepłochliwe. Są to niezawodne konie do użytkowania zaprzęgowego i wierzchowego.
Konie Rasy Małopolskiej
W polskim piśmiennictwie hipologicznym, nazwa „Małopolska Rasa Koni” została usankcjonowana Rozporządzeniem Ministra Rolnictwa z dnia 27 grudnia 1962 roku w sprawie prowadzenia ksiąg zwierząt zarodowych i wydaniem w 1963 r. już na podstawie wymienionego rozporządzenia, księgi stadnej koni małopolskich (Km). Do roku 1962 mówiono wyłącznie o „typie konia małopolskiego”, jako odrębnej wybitnie cennej grupie koni związanej z regionem małopolski. Obecnie końmi małopolskimi nazywane są szlachetne konie, głownie półkrwi angloarabskiej, których odrębność w sensie genetycznym i pochodzeniowym była kształtowana już w wieku XVII i XVIII na podłożu dawnych koni krajowych poprzez ogiery orientalne (perskie, tureckie, turkmeńskie i arabskie), natomiast w wieku XIX i do lat sześćdziesiatych XX wieku przez reproduktory ras czystych oraz połkrwi chowu krajowego lub obcego (Schagya, Gidran, Dahoman, Amurath, Gazlan, Furioso, PrzedEwit, Nonius i inne).
Konie małopolskie są zrównoważone, łagodne, chętne do pracy, pojętne i inteligentne. Temperament odziedziczony po arabskich przodkach jest cechą pozytywną koni małopolskich. Dobrze ułożone są grzeczne i wesołe, chociaż nie przesadnie spokojne. Po wojskowych przodkach odziedziczyły odwagę i waleczność.
